Ένα χρόνο και μια μέρα μετά τον θάνατο του σημαντικού ιταλού πιανίστα Gianni Lenoci (ο Lenoci πέθανε στα 56 του, στις 30 Σεπτεμβρίου 2019), την 1η Οκτωβρίου 2020, τρεις συνοδοιπόροι του, ο σοπρανίστας Gianni Mimmo, ο κοντραμπασίστας PierpaoloMartino και ο ντράμερ Francisco Cusa, κάτω από την επωνυμία The Lenox Brothers, βρέθηκαν σ’ ένα στούντιο της Monopoli(ΝΑ Ιταλία - Απουλία), προκειμένου να τιμήσουν τον Lenoci, παίζοντας «ελεύθερες» συνθέσεις, έχοντας εκείνον κατά νου. Το αποτέλεσμα το κατέγραψαν οι τρεις φίλοι-μουσικοί σ’ ένα CD των εννέα tracks υπό τον τίτλο “Township Nocturne” [Amirani Records, 2021] – ένα άλμπουμ καταιγιστικό, σαν εκτέλεση, ένα σάουντρακ με ισχυρή την αίσθηση της απώλειας τού φίλου και συνεργάτη.

Το στούντιο Wave Ahead (στην Monopoli) ήταν ένα «δεύτερο σπίτι» για τον Lenoci, με το πιάνο του να είναι εκεί, καλυμμένο, απέναντι-δίπλα στους μουσικούς καθ’ όλη την διάρκεια του session. Κάτω από τοιούτο συναισθηματικό βάρος οι Mimmo, Martino και Cusa συγκέντρωσαν δυνάμεις, κατορθώνοντας να γράψουν μια μουσική πολύ ζωντανή, αποτελούμενη από μικρά στο χρόνο έως μεσαία tracks, όχι λίγες φορές αρκούντως αφηγηματικά και καθόλου εικονοκλαστικά, κάπως σαν τα... επεισόδια ορισμένων αστυνομικών τηλεοπτικών σειρών ή και διηγημάτων, για τα οποία ήξεραν πως γοητευόταν ο Lenoci. Γίνεται λόγος (από τον Mimmo) για το κλασικό “Columbo” με τον Peter Falk  ή για τις ιστορίες του Georges Simenon, για παράδειγμα, που άρεσαν στον Lenoci, επηρεάζοντας ακόμη και τις συνθέσεις του, τα παιξίματά του κ.λπ.
Μέσα σ’ αυτήν την φιλμική (ας το πούμε έτσι) και λογοτεχνική κατάσταση, που σχεδόν ακαριαία ήλθε να συμπληρώσει το συναισθηματικό παζλ των τριών, οι Mimmo, Martino και Cusaχρησιμοποιούν όλες τις δυνάμεις και όλες τις κοινές εμπειρίες τους, προκειμένου να συνθέσουν ένα «έργο», διανθισμένο με πολλά λυρικά, φωτεινά, έως και groovy στοιχεία, χρησιμοποιώντας ακόμη και τον λόγο στο φερώνυμο track “Township nocturne” – ένα blues, που θα μπορούσε άνετα να ταιριάζει σε αστυνομική ταινία, σ’ ένα νουάρ τέλος πάντων, πίσω από το οποίο καιροφυλαχτεί το σασπένς και η αγωνία.
Με τέτοια χαρακτηριστικά κυλάει τούτο το tribute, στην ουσία, στον σπουδαίο Gianni Lenoci – ένα άλμπουμ σίγουρα διαφορετικό και ασυζητητί απολαυστικό μέσα στον jazz-avant κατάλογο τής ιταλικής εταιρείας.

la massa sonora, arguta e sempre demoniaca, angelica o aliena, del sax soprano con l’apparente e bonaria umanità del trombone di Angelo Contini. Il trombone è qui pietra che smussa lo spigolo vivo e la lama mai sopita del sax, per bilanciare la perentorietà netta dell’enunciato di Mimmo; qui il suono è materia, è pietra, come suggerisce l’artwork, ma è anche acqua del lacyano “Naufrage”, osso in “Echo’s Bones”, liquefazione progressiva dell’”Ice Cream”, ma anche fuga di “Insects”. Il suono è materia, e trova il suo valore nella propria vibratile esistenza fisica ancora prima delle legittimazioni concettuali, che pure non mancano, della sintassi o dell’architettura.